Dag 7/8

In Shirati verblijven we in het Community Center. Een prachtig gelegen gebouw met

-10 gastenverblijven
-een vergaderzaal 
-kantoren voor de bisschop en de medewerkers 
-een keuken en een eetzaal. 

Dit Community Center is mede door Nederlandse Doopsgezinden opgericht. 

Het Community Center ligt vlakbij een mooi kerkje…

Shirati is de plaats waar Bisschop E.W. Stauffer in 1934 de eerste ‘Mennonite Church’ van Tanzania oprichtte. Rond dit jaar begonnen Amerikaanse Mennonieten  uit ´Lancaster’ met zending in de Mara regio. Die genoemd is naar de Mara rivier.

Verspreid over de Mara regio bevinden zich inmiddels 107! ‘Mennonite Churches’ . 

Hiermee zijn enkele scholen, ziekenhuizen en kinderdagverblijven verbonden.

Hoeveel Mennonite Churches er in de rest van het land zijn weet ik niet. Maar wel dat ze inmiddels vrijwel overal over het enorme land verspreid zijn.

De komende 1,5 dag zullen we onder begeleiding van Leo en Jolande Bakker enkele projecten  bezoeken die mede door de organisatie Doopsgezind Wereldwerk zijn opgezet en/of worden begeleid. 

Jolande en Leo vervullen  een belangrijke rol. Ieder jaar gaan zij samen een maand naar Tanzania om bestaande banden te onderhouden en projecten te begeleiden als dat nodig is. Steeds zijn er ook weer een groot aantal aanvragen om financiële hulp, die al dan niet gehonoreerd worden.

-Het eerste project dat we bezoeken is de technische school. Hier volgen zo’n 50 leerlingen onderwijs in verschillende technische vakken, maar bijvoorbeeld ook in naaien als ze daarvoor kiezen.

Het enthousiasme van schoolhoofd, onderwijzer en technicus Mark werkt in ieder geval bijzonder aanstekelijk.

-Het tweede project dat we bezoeken is het ziekenhuis van Shirati. De omvang is bepaald indrukwekkend en vrijwel alle specialismen zijn aanwezig. Aan het hoofd staat dokter Bwirre Chirangi. Hij is een man die veel kwaliteiten in zich verenigt. De eerste die opvalt is dat hij een goede manager is, want het ziekenhuis maakt een goed geordende indruk. 

Enkele indrukken:

Vanzelfsprekend is er hier allerlei belangrijke apparatuur, zijn er operatiezalen en heel veel bedden…

En daarnaast:

In de palliatieve afdeling doet men aan holistische zorg

Er is een afdeling waar mensen met Lepra wonen. Hier wonen zo’n 8 bewoners permanent. Met deze bewoners en het personeel vierden we een klein feestje dat jaarlijks gevierd wordt door het personeel en Leo en Jolande. 

Deze vrouw, van wie de naam mij alweer ontschoten is, genoot zichtbaar van de muziek en de heerlijke maaltijd. 
 

Er zijn in dit ziekenhuis zo’n 10 Nederlandse en Zwitserse Verpleegkundigen en Tropenartsen die stage lopen. 

Het gehele ziekenhuis wordt van stroom voorzien dankzij een ingenieus systeem van zonnenpanelen.

Het meest aangrijpend vond ik het verhaal van de jonge vrouw van 15 die we ontmoetten. Haar beenwonden ( ontstaan doordat haar man haar sloeg) genazen niet meer vanzelf. En dan was ze ook nog  zwanger. Goed dat het ziekenhuis haar kon opnemen dankzij  geld uit een fonds voor mishandelde vrouwen.

 

Tot slot: Iedere vrijdag om 7.45 is er een kerkdienst in het ziekenhuis. Mooie muziek, een bijbellezing en een preek zijn de ingrediënten. Het is druk… heel druk met personeelsleden (ook enkele Nederlanders) die kennelijk de ruimte vonden om samen te zingen en te bidden. 

Mooi dat dit mogelijk is.

Het derde project is bezocht door Corine Duhoux. Dit is een snel groeiende basisschool, waar Wereldwerk het schoolgeld  betaald voor een groot aantal weeskinderen en kinderen uit arme gezinnen. Lees vooral ook even de opdracht op het schoolbord na… 

Na het bezoek de projecten in Shirati, reizen we opnieuw naar Musoma.